Η ζωή είναι μικρή για να ζούμε δυστυχισμένοι, ελλιπείς και μέτριοι.

Της Χριστίνας Καζανιάτορα.

Έχεις προσέξει πως αυτές οι μέρες, αυτοί οι καιροί, είναι λίγο περίεργοι;

Έτσι λέω…

Σαν να ερχόμαστε λίγο λίγο, όλο και πιο πολύ κοντά, σε αυτό που κατά βάθος είμαστε.

Όλο και πιο κοντά σε αυτό που κατά βάθος θέλουμε για εμάς.

Όμοιος στον όμοιο…κι η κοπριά στα λάχανα.

Αγαπημένη μου παροιμία.

Κατά πόσο όμως οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε στην ζωή μας είναι όμοιοί μας;

Ή, μήπως εμείς κάπου αφεθήκαμε και γίναμε όμοιοί τους;

Κι αν ακόμη και μη όμοιοί, στο τέλος γίνονται…

Πώς;

Αφήνοντας κομμάτια μας κρυμμένα, θαμμένα, αφομοιώνοντας στοιχεία των άλλων.

Μέρα τη μέρα, γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος, αγνώριστος σε σένα.

Λέγεται πως οι άνθρωποι λειτουργούν σαν καθρέφτης επάνω μας.

Ισχύει.

Το έμαθα αργά.

Το ερώτημα τότε τίθεται ως εξής…

Τι είδους άνθρωπο επιλέγουμε κοντά μας, ποιόν αποφασίζουμε να βάλουμε στην ζωή μας και να γίνει ο καθρέφτης μας ;

Αν επιλέξουμε ένα λάθος για εμάς άνθρωπο, η αντανάκλαση που θα έχουμε θα είναι αρνητική.

Μέσα από αυτόν αντανακλάτε το δικό μας είδωλο, η δική μας επιλογή, τα συναισθήματα που μας βγάζει. Δίχως να το θέλουμε στον καθρέφτη μας, βλέπουμε αυτό που είμαστε και αυτό που θα θέλαμε να είμαστε.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργούμε και οι δύο μέσα στη σχέση μας.

Μεταδίδουμε θυμό, ένταση, αρνητικότητα, κοιτώντας ελαττώματα και βλέποντας τις διαφορές.

Δίνουμε ότι εισπράττουμε.

Πρέπει να καταβάλουμε τεράστια προσπάθεια σε χρόνιες σχέσεις, ώστε να απεγκλωβιστούμε ή, να συμβούν γεγονότα αλυσιδωτών, μικρών εκρήξεων μέσα μας, ώστε να μας ωθήσουν, παρακινήσουν, η αναγκάσουν, να αλλάξουμε, να βγούμε από το πλαίσιο στο οποίο είμαστε.

Να αναζητήσεις και πάλι τον ξεχασμένο σου εαυτό, την πραγματική σου ταυτότητα

Το σημείο σου, τη θέση σου. Το ποιος είσαι, τι ζητάς, τι έχεις.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσες να τα δεις, στην πραγματική τους διάσταση, αν αυτοί οι λάθος  άνθρωποι, εντός εισαγωγικών, επιλογές  δεν ήταν στη ζωή σου.

Πέφτουμε σε παγίδες.

Δεν έχουμε την «ικανότητα» να κρίνουμε σωστά, κάνουμε λάθος εκτίμηση της κατάστασης.

Δεν είναι κακό, να μη σου πω και βαθιά ανθρώπινο.

Είτε η λανθασμένη μας κρίση, είτε παρασυρόμενοι από άλλες παραμέτρους, κάνουμε λάθος επιλογές.

Γι’ αυτό και γίνεται τόσο δύσκολη η εύρεση της ευτυχίας στη ζωή μας.

Αναλώνουμε τον εαυτό μας, σε πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις που βαθιά μέσα μας δε μας εκφράζουν, δεν μας ταιριάζουν.

Έτσι χάνουμε εμάς.

Το γιατί είναι θέμα άλλης συζήτησης και αφορά τον καθένα, σε ατομικό επίπεδο.

Η ζωή πάντως, είναι τόσο μα τόσο ωραία και τόσο μα τόσο μικρή, για να μένουμε στα λάθη.

Τόσο μικρή για να ζούμε δυστυχισμένοι, ελλιπείς και μέτριοι.

Κι ως άνθρωποι με μυαλό και προσόντα, φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα.

Το σημείο της αφετηρίας, της αναθεώρησης.

Αναζητήστε τον καθρέφτη σας, τον σωστό καθρέφτη σας.

Μάθε να τους ξεχωρίζεις, ακόμα και αυτοί μπορεί να σε ξεγελάσουν όντας παραμορφωτικοί…

Τότε, θα διαπιστώσετε και επανέρχομαι πάλι στην ζωή…πως μας φέρνει ότι ζητάμε.

Μας στέλνει πίσω ότι εκπέμπουμε.

Μας χαρίζει ότι αξίζουμε.

Το πώς αυτά θα τα χρησιμοποιήσει και θα τα εκτιμήσει ο καθένας μας, για την προσωπική του ευτυχία, είναι στο δικό του και μόνο χέρι!

http://www.anapnoes.gr