Ναι, αγαπώ τον εαυτό μου! Εσείς το λέτε εγωισμό, εγώ το λέω αγάπη για μένα!

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή μας που κάνουμε το μεγάλο μας βήμα. Σπάμε τα δεσμά που μας κρατάνε φυλακισμένους σε καταστάσεις, οι οποίες μας εγκλωβίζουν και μας βλάπτουν. Αυτή η πράξη της προσωπικής μας απελευθέρωσης πολλές φορές γίνεται αντικείμενο επίκρισης από τους άλλους, εκείνους που τη βλέπουν ως μια εγωιστική  εκδήλωση∙ κι όμως, στην πραγματικότητα είναι μια λαμπερή ένδειξη αγάπης για τον εαυτό μας.
Είναι σημαντικό να λαμβάνουμε υπ΄όψιν ότι αυτή η αντίληψη που έχει σχέση με τον ψυχισμό μας δεν γίνεται εντελώς κατανοητή. Έχουμε συνηθίσει στην παραδοσιακή άποψη, με την οποία ανατραφήκαμε, ότι η αγάπη για τον εαυτό μας δεν είναι τίποτε άλλο από μια ναρκισσιστική άποψη, ένας ατομικιστικός εγωισμός που μοναδική του έμπνευση είναι το προσωπικό συμφέρον, και μόνο αυτό! Κι όμως αυτή η ενοχική αντίληψη με την οποία μας έχουν αναθρέψει είναι πέρα για πέρα ψέματα!

Υπάρχει μόνο μια πτυχή της αγάπης που δεν πρέπει να σβήσει ποτέ κι αυτή είναι η αγάπη για τον εαυτό μας. Κι αυτό, διότι η αξιοπρέπεια έχει υψηλό τίμημα και δεν πρέπει να την ξεπουλάμε όσο-όσο…

Υπάρχει μια ευρέως διαδομένη άποψη μεταξύ των ψυχολόγων και των ειδικών στα συναισθηματικά ζητήματα που λέει ότι, οι άνθρωποι, γενικά είναι μορφωμένοι σε θέματα λογικής, αλλά αναλφάβητοι στα συναισθηματικά ζητήματα. Δεν είναι υγιές να απωθούμε τις επιθυμίες μας ή τα αισθήματά μας∙ ούτε είναι υγιές να μη  σεβόμαστε ή να μη συναισθανόμαστε τις ανάγκες των άλλων.

Όποιος λέει «όχι», δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι εγωιστής, ούτε θα πρέπει να του κολλήσουμε την ταμπέλα του ατομικιστή επειδή τολμάει να αρθρώσει τον δικό του λόγο, λέγοντας «Αρκετά, έως εδώ και μη παρέκει». Ας ανοίξουμε λίγο τους ορίζοντές μας, ας σκεφτούμε αυτή την πτυχή!

Όταν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, πνιγόμαστε στους φόβους.

Η έλλειψη της αγάπης για τον εαυτό μας πυροδοτεί κάθε κρυφό μας φόβο, μας κάνει ευάλωτους. Για να καταλάβουμε καλύτερα αυτή την αλληλεπίδραση, πρέπει να πάρουμε στοιχεία από τον χώρο της επιστήμης, την νευροεπιστήμη. Σύμφωνα με τελευταίες μελέτες, η περιοχή του εγκεφάλου μας που σχετίζεται με την αυτοεκτίμηση και την αγάπη για τον εαυτό μας είναι η μετωπιαία οδός.
Η βασικότερη δραστηριότητα αυτής της ισχυρής περιοχής του εγκεφάλου είναι η αυτοεκτίμηση. Τώρα, μια συνήθης παρερμήνευση που είναι διάχυτη στους περισσότερους ανθρώπους σχετικά με αυτή την περιοχή είναι ότι οι άνθρωποι με υψηλή αυτοεκτίμηση και ισχυρή αγάπη για τον εαυτό τους είναι σχεδόν πάντοτε πιο έξυπνοι και πιο επιτυχημένοι.
Αυτό δεν είναι απόλυτα αληθές, ή τουλάχιστον δεν σχετίζονται και τόσο πολύ αυτά τα δεδομένα. Στην ουσία, οι μελέτες είναι σαφείς όσον αφορά τη μια πτυχή: η δραστηριότητα της μετωπιαίας οδού είναι ένας αντικατοπτρισμός της συναισθηματικής μας υγείας: σε ένα χαμηλότερο επίπεδο δραστηριότητας, οι άνθρωποι βρίσκονται στα πρόθυρα του φόβου, της ανασφάλειας και μακροπρόθεσμα, καραδοκεί ο κίνδυνος της κατάθλιψης.
Όσον αφορά τη συναισθηματική άποψη, άτομα που είναι αδιάφορα και δεν δίνουν  αξία στον εαυτό τους όπως αρμόζει, αναζητούν την εκπλήρωση αυτού του ρόλου από άλλους, καλύπτοντας έτσι  κάποια κενά «ανασφάλειας». Έχουν ανάγκη αναγνώρισης και στοργής με έναν πολύ έντονο τρόπο. Εκτός του συναισθήματος της «αυτάρκειας» που μπορεί να αισθάνονται προσφέροντας στον εαυτό τους μια καλή δόση αγάπης, οι άνθρωποι αυτοί γίνονται αιχμάλωτοι της βούλησης των άλλων, οπότε ξεκινάει η σταδιακή αυτοκαταστροφή.

Ο ανεπαίσθητος δεσμός μεταξύ αυτοεκτίμησης και αγάπης για τον εαυτό μας.

Υπάρχουν φορές που εγκλωβιζόμαστε στην αμήχανη σκέψη ότι είναι πάντοτε καλό να παρατηρούμε αυτό που συμβαίνει έξω από εμάς και όχι να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες, οι οποίες κραυγάζουν μέσα μας. Το γεγονός αυτό οφείλεται μερικές φορές σε εκπαιδευτικά πρότυπα, διαφορετικές μορφές περιβάλλοντος, ή διαφορετικούς ανθρώπους, παράγοντες που ενδεχομένως παραβιάζουν και να βιάζουν την αυτοεκτίμησή μας.

Εάν δεν μπορείτε να καταλάβετε την αξία σας, είναι πιθανό να περάσετε την υπόλοιπη ζωή σας με κάποιον που ούτε κι αυτός καταλαβαίνει τη δική του.

Το χειρότερο από όλα θα συμβεί τη στιγμή που αυτή η εξωγενής συνθήκη μας οδηγεί στην ανάγκη να αποδεχτούμε τους άλλους ως ένα μέσο να ανακτήσουμε τη συναισθηματική μας σταθερότητα. Η διαδικασία αυτή όμως θα μας οδηγήσει να ζήσουμε στον κόσμο αυτό ως «συντετριμμένοι» άνθρωποι, διαλυμένοι σε τόσα κομμάτια που θα χρειαστεί κάποια στιγμή να τα «μαζέψουμε» σύμφωνα με τους κανόνες και τις πεποιθήσεις των άλλων, φτάνοντας στο χείλος του γκρεμού, καταρρακωμένοι, κενοί και νεκρωμένοι.
Ας δούμε πώς μπορούμε να αποφύγουμε αυτά τα αδιέξοδα μονοπάτια.

Ας αναζωογονήσουμε την αγάπη για τον εαυτό μας!

Πληγωμένη αυτοεκτίμηση! Ένα συναίσθημα ήττας, απόγνωσης, κενού, αλλά η επίγνωση του «τραύματος», της «ρωγμής» που μας ξερίζωσε από την στοργική φωλιά του εαυτού μας είναι σημαντικός παράγων.

• Συναισθηματική ανταπόδοση:  είναι ανώφελο να περιμένετε από τους άλλους να διώξουν τους φόβους, να γεμίσουν το κενό του παρόντος σας, να σκοτώσουν κάθε θλίψη που σας ταλαιπωρεί. Αναζητήστε το δικό σας συναισθηματικό καταφύγιο, φτιάξτε τον δικό σας συναισθηματικό παράδεισο. Μόνο η αγάπη για τον εαυτό μας θα μας οδηγήσει εκεί!.
• Για να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό αυτοεκτίμησης, ας σκεφτούμε το εξής: στην προσπάθειά μας να ικανοποιήσουμε και να ευχαριστήσουμε τον άλλους εξαντλούμε τις δικές μας δυνάμεις και εάν αυτό συμβαίνει σε καθημερινή βάση, μπορεί να μας καταστρέψει. Δεν είναι αληθινό, δεν είναι υγιές. Κανένας δεν πρέπει να θεωρείται εγωιστής ή κυνικός επειδή απλώς λέει αυτό που σκέφτεται και εφαρμόζει μια εντιμότητα που προέρχεται από τον σεβασμό, αλλά γνωρίζει επίσης πώς να θέτει προσωπικά όρια για να προστατεύσει τον εαυτό του.
• Για να αυξήσουμε την αυτοεκτίμησή μας και να αγαπήσουμε σωστά τον εαυτό μας, θα πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας έναν πολύτιμο και αξιόλογο άνθρωπο. Αυτή η άποψη για τον εαυτό μας δεν πρέπει να μας εγκαταλείπει, παρά τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας. Άλλωστε αυτά τα λάθη δεν μας καθορίζουν ως ανθρώπους αντιθέτως αυτό που μας καθορίζει ως ανθρώπους είναι το κατά πόσον μετά από μια κατάρρευση θα κατορθώσουμε να σηκωθούμε, να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας και να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.

Άλλωστε κι ο Jiddu Krishnamurti είπε κάποτε ότι η θρησκεία είναι η απλή πράξη της επίγνωσης του τρόπου να αγαπούμε τον εαυτό μας.
Οπότε, αντί να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, ή να αφήνουμε το δηλητήριο της κακόβουλης επίκρισης να μας οδηγήσει στον προσωπικό θάνατο, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ας αναζωογονήσουμε αυτόν τον υπέροχο δεσμό αγάπης με τον εαυτό μας, καθώς ο εαυτός μας είναι αυτός ο μοναδικός άλλος  με τον οποίο μας δένει ένας άρρηκτος και απαράμιλλος δεσμός, η κοινή γέννηση και ο κοινός θάνατος.


Κείμενο – Απόδοση Λ.Τ.

 http://thesecretrealtruth.blogspot.com