Της Γεωργίας Ανδριώτου.
Είναι εύκολο κι ανώδυνο να χρεώνεις σε άλλους ανθρώπους το παράπονο και τον θυμό της ζωής σου. Να ονοματίζεις και να αναθεματίζεις μέσα σου όσους δεν ανταποκρίθηκαν στα συναισθήματά σου ή δε σεβάστηκαν τις ανάγκες σου.
Ναι, είναι εύκολο να φορτώνεις στους άλλους τις δικές σου λάθος επιλογές. Δε γίνεται, όμως, να φταίνε μόνο οι άλλοι, πάντα οι άλλοι. Κυρίως οι άλλοι. Δεν μπαίνουν σε ζυγαριά τα λάθη. Τα λάθη είναι λάθη.
Δεν μπορεί, θα πρέπει να υπάρχει και κάτι για να το χρεώσεις πάνω σου. Όπως την άρνησή σου να κοιτάξεις κατάματα τις αλήθειες που σου χτυπούσαν την πόρτα. Που φώναζαν στο όνομα της διαίσθησής σου ότι τα σημάδια μπροστά σου δεν είναι καλά. Αυτά που επέμενες να αγνοείς, να προσπερνάς και να καταπίνεις.
Αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς, θα συμφωνήσεις πως υπήρξαν φορές που εσύ ο ίδιος πρόδωσες τον εαυτό σου. Γιατί αρνήθηκες να ακούσεις τις εσωτερικές φωνές της λογικής σου. Γιατί ενώ ήταν γονατισμένος, εσύ επέμενες πως αντέχει κι άλλο. Κανένας άνθρωπος δεν γονατίζει από μια και μόνο άσχημη συμπεριφορά. Μαζεύονται πολλές για να έχουν τη δύναμη αυτή. Κι αυτές τις πολλές εσύ τις συντήρησες με την ανοχή και με την ανασφάλειά σου.
Άντε να δεχτώ και με τον τυφλό τον έρωτα. Ο έρωτας είναι αλήθεια πως τυφλώνει. Και όχι μόνο. Και κουφαίνει και σου δίνει την ψευδή αίσθηση ότι μπορεί να προσπεράσει όλα τα εμπόδια. Αμ, δε. Λάθος στα είπε το ρομαντικό μυαλό σου. Ο έρωτας δικαιούται και αξίζει όλες τις υπερβάσεις του κόσμου όταν είναι αμοιβαίος. Μόνο τότε. Αν δεν είναι, τότε είσαι συναισθηματικά αφελής αν πιστεύεις πως πρέπει να σκορπίσεις τα μέσα σου στο σύμπαν για να κερδίσεις αυτήν την αμοιβαιότητα.
Ναι, φίλε μου, φταις. Για τις δεύτερες, τρίτες και εις το τετράγωνο ευκαιρίες που έδωσες. Τον τσάκισες τον εαυτό σου. Εσύ. Όχι ο άλλος που τις απέρριψε με τρόπο σκληρό ή αδιάφορο. Δεν έχει καμιά σημασία αν ένιωσε, τι ένιωσε και πώς φέρθηκε ο άλλος. Αυτό που έχει σημασία είναι τι έκανες εσύ για να προστατέψεις τον εαυτό σου.
Γι’ αυτό καλό είναι να κοιτάζεσαι καμιά φορά στον καθρέφτη και να λες ένα «συγχώρα με, εαυτέ μου, για τις φορές που σε αδίκησα».Ή το βράδυ στο μαξιλάρι του απολογισμού. Δεν είναι λίγο. Είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να ξέρει πώς έχει τη βούληση και την ικανότητα να κουμαντάρει τη ζωή του. Πως δεν είναι έρμαιο των άλλων. Είναι μια παραδοχή που φέρνει ηρεμία μέσα σου.
Γαληνεύει την αντάρα που ταλαιπωρεί τα σωθικά σου.
Ναι, είναι σημαντικό να πεις πληρώνω το τίμημα για τις δικές μου επιλογές. Γιατί τις γούσταρα. Σε κάνει άρχοντα κι αρχόντισσα του εαυτού σου. Δεν είναι λίγο πράγμα… Δε συμφωνείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου