Ακόμα κι ο μεγαλύτερος πόνος ξεθωριάζει από την πολυκαιρία.

Της Ελίνας Φυλακτού.

Όλα παλιώνουν.
Ακόμα κι ο μεγαλύτερος πόνος ξεθωριάζει από την πολυκαιρία.
Ο πόνος της ψυχής είναι ο μοναδικός που αρχικά σε φθείρει αλλά καθώς κυλούν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια θα φθείρεται ο ίδιος.
Μέχρι να γίνει θολή ανάμνηση. Όσο κι αν πονάει μια απώλεια, όσο κι αν θέλει κανείς να ουρλιάξει από πόνο, αυτή η κατάσταση δε θα κρατήσει για πάντα.

Θα έρθει η μέρα που το τραύμα θα δέσει και θα πάψει να βασανίζει. Κι όχι δε θα είναι επειδή τον συνηθίσαμε… Θα είναι γιατί τον αποβάλαμε όπως αποβάλει και καταστρέφει κάθε τι τοξικό ο ανθρώπινος οργανισμός.
Φθαρμένος, ξεφτισμένος και φαγωμένος από το σκόρο όπως θα ‘ναι ο πόνος, θα παραμένει στο χρονοντούλαπο της ζωής μας ως τρόπαιο. Τρόπαιο ναι, γιατί καταφέραμε να τον βιώσουμε σε όλο του το μέγεθος χωρίς να μας κατατροπώσει.
Το μοναδικό στο είδος του «έπαθλο» που όσο πιο πολύ καταστρέφεται τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αξία του.
Τον κουβαλήσαμε στην ψυχή μας με υπομονή και θάρρος.
Κάθε ένα βήμα μας προς τα εμπρός τον έκανε ένα τσακ πιο μικρό, λιγάκι πιο θαμπό.
Μέχρι που διανύσαμε δεκάδες χιλιόμετρα σέρνοντάς τον δίπλα μας, ώσπου στο τέλος τον κουρελιάσαμε εμείς οι ίδιοι. Φαίνεται αχνά όπως άλλωστε και τα πρόσωπα εκείνα που μας πόνεσαν.
Κι αυτό δεν είναι εκδίκηση, όχι.
Απελευθέρωση λέγεται.
Απελευθέρωση από τις δαγκάνες που άλλοτε μας μάτωναν την καθαρή ψυχή.
Φτου ξελευθερία!

http://www.anapnoes.gr