Της Λίνας Δημακοπούλου.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν ένα μικρό, αντιδραστικό πλάσμα γεμάτο απορίες. Η μεγαλύτερη αυτών, που με ακολουθεί μέχρι και σήμερα, είναι να κατανοήσω γιατί οι άνθρωποι περνούν την ζωή τους προσπαθώντας να χωρέσουν σε καλούπια. Σε προσομοιώματα ζωής και καθημερινότητας σχεδιασμένα πριν από εκείνους, για εκείνους, υποδειγμένα από διάφορους παράγοντες όπως οφείλει να είναι κάθε καλούπι που σέβεται τον εαυτό του. Ζουν την ζωή τους βάζοντας ταμπέλες και τίτλους, επιχειρώντας με νύχια και με δόντια να εκπληρώσουν στο έπακρο τα χαρακτηριστικά των ρόλων που διάλεξαν.
Πατέρας σε νεαρή ηλικία δεσμεύει την ζωή του και τα όνειρά του για τα παιδιά του. Φιλόδοξος επαγγελματίας κάνει τα πάντα για την καριέρα του, υπονομεύοντας κάθε έννοια προσωπικής ζωής. Έφηβη της επαρχίας περνά στο πανεπιστήμιο μόνο και μόνο για να αποδεσμευτεί από την τετριμμένη πραγματικότητα της περιοχής της.
Όλοι εγκλωβισμένοι, νιώθουν ελεύθεροι μέσα σε προδεδικασμένους ρόλους που ενδεχομένως κάποια στιγμή να αποτέλεσαν τμήματα επιλογών τους. Όμως τώρα πασχίζουν με μανία να υποστηρίξουν τις εκάστοτε επιλογές, αδιαφορώντας εάν είναι λανθασμένες ή σωστές, απλά και μόνο επειδή τους δωρίζουν μια ταυτότητα. Πιέζουν στιγμές και καταστάσεις, για να χωρέσουν στα όρια που θέλουν να δουν τον εαυτό τους είτε οι ίδιοι, είτε οι κοντινοί τους άνθρωποι, είτε απλώς τα κοινωνικά πρότυπα που έχουν διαμορφώσει τις αντιλήψεις τους.
Φυσικά και είναι έτοιμοι να κρίνουν, σκληρά και μερικές φορές αλόγιστα, τις επιλογές των γύρω τους, απλά και μόνο επειδή ίσως να μην χωρούν στα δικά τους αντιληπτικά όρια. Συχνά, γίνονται άκαρδοι και προσβάλλουν τους γύρω τους με μεγάλη ευκολία, νομίζοντας πως οι ίδιοι έχουν δίκιο και αυτό, γίνεται εθισμός και τελικά μόνιμο στοιχείο του χαρακτήρα τους. Ξεκινά αθώα, ως μια απλή γνώμη. Συνεχίζεται ως κοινωνική κριτική, και καταλήγει σε κακόβουλη συνήθεια έως και κουτσομπολιό.
Κάθε ένα ‘εγώ’, θρέφεται πιστεύοντας πως είναι καλύτερο ή ανώτερο από τους άλλους, βασισμένο σε προσωπικά επιτεύγματα που για κάποιους φαντάζουν ίσως μηδαμινά και ασήμαντα. Κι όμως, στην φλέβα τους κυλάει τόση αυτοπεποίθηση, που ο καθένας είναι έτοιμος να κατασπαράξει λεκτικά τις επιλογές των γύρω του, απλά και μόνο για να εξυψώσει τις δικές του. Μήπως από ανασφάλεια? Μήπως από αβεβαιότητα? Μήπως απλά από συνήθεια? Γιατί άραγε να είναι αποδεκτό να μειώνεις τους άλλους απλά και μόνο για να ανέβεις εσύ στα δικά σου μάτια?
Η έμφυτη αντιδραστικότητά μου, με οδήγησε να δεσμευτώ στον εαυτό μου να μην γίνω ποτέ έτσι. Άκριτος εχθρός του διαφορετικού, άλογος κριτής ετεροκαθοριζόμενων επιλογών. Ορκίστηκα λοιπόν, να επεμβαίνω μόνο στις ζωές των αγαπημένων μου ανθρώπων, εάν και εφόσον είναι απόλυτη ανάγκη. Να γνωρίζω πως η δύναμή μου είναι, να παραδέχομαι τις αδυναμίες μου. Να αποδέχομαι μόνο την κριτική εκείνων που με αγαπούν. Για τους υπόλοιπους να αδιαφορώ ολοκληρωτικά, και να τους αφήνω ανενόχλητους στα καλούπια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου